Acısı Herkesin İçinde... Amata Part9

Giderdi Amata. O öyle bir giderdi ki,o ana kadar hissetmediğim en büyük acıyı bırakırdı içime... Yer gök ortak olurdu içimdeki acıya. Rüzgar tozu dumana katardı Onun ardından. Denizler öfkesine hakim olamaz,tokatlarcasına vururdu dalgalarını kıyıya...

O öyle bir giderdi ki Amata,her adımında yerlere serdiğim gururumu çiğnerdi. Acırdı canım. İnsanlar acırdı bana.Bilirdim.
Kim görse halimi,sanırsın sanki hepsi aynı şeyi söylemek için anlaşmış. Dillerinde aynı söz. Üzülme değmez
Bilmiyorlar ama Amata. Oda bilmiyor. Bir değil bin gururum olsa,hiç düşünmeden onlarını da sererdim yoluna. Kim bilir belki insafa gelir oda acırdı bana..

Lakin olmadı.

O öyle bir gitti ki,o günden sonra tüm çocukların yüzlerinden eksildi gülüşleri birer birer... Dört değil tek mevsim hakim artık dünyaya. Ömür takvimime bak istersen. 365 günde de aynısı yazıyor; Mevsim artık Sonbahar

O öyle bir gitti ki,sadece mevsimleri değil,hayallerimide oynattı yerinden. Her gece uyumadan önce,onun adını verdiğim şu yıldız,hani göz kırparcasına yanıp sönen. İşte o. Hayallerimle birlikte onuda kaydırdı gökyüzünden. Yok etti gözlerimin önünden...

O gitti Amata. Sadece ben değil,tüm şehir hissetti bu acıyı benimle birlikte...