Acının Metamorfozu Şiiri - Menal Dakni

Hiçsizlikle süslendi kalbimin en karanlık köşeleri
Acı gitmez oldu mesken bildi tüm bedenimi
Anlıkta olsa mutluluk yolunu şaşırıp uğramıştı bana
Avutmuştu bu gönlümü
Bitmeyen bir dans gibiydi o an
Notalar uçuşuyordu beynimde
İçmeden sarhoş olmuştu benliğim
Tamda sonsuz sanarken zamanın çelme atmasıyla
Son buldu huzur dediğim!!!
Tökezledim,sendeledim tutmadı dizlerim
Sessiz çığlıklarım yankılandı kulaklarımda
Tırmaladı kemirdi kanayan yaramı yalnızlık denen kasvet
bu kadar acımasız olmak mı zorundaydı sensizlik...
beni yaksalar da umurum değil artık
Ne kaldı ki benden geriye kalan
ne vardı ki beni ben yapan
Halüsinasyonlardan bozmaydı gerçek dediğim
Asla bütünleşememiş parçalardan olmaydı yüreğim
Kötü bir filmin senaryosu kadar berbattı hayat denen kurgu!
Artık toparlanamaz kaldıramaz bu çürümüş bedenim,yaşlı gözlerim, kırılan umudum,çocuksu masumluğum...
Hiç olmamış gibi olduramadım belki de
Kendi ellerimle yıktım kumdan kalelerimi
Ben buyum işte varlığıyla boğuşan,kendiyle savaşan
Bir devrin sonuydu ruhumun çöküşü
Varoluşsal acıya dönüştü her hücrem
Boşunadır bu serzenişlerim
Hoşçakal bitmez sandığım hayalim...