Acının içinde büyüyen aşk

Aşk bazen mutluluk değildir.
Bazen kalbine girdiği an, oraya bir gül bırakmaz da diken salar. Ama yine de seversin. Çünkü aşkın özünde mantık yoktur; kalbin attığı yerde aklın susar.

Acıdan beslenen aşk, insanı hem yaşatır hem de öldürür.
Bir gülüşüyle yeniden doğarsın, ama bir susuşuyla yıkılırsın. Onu görmediğinde, nefes almak bile zor gelir. Ama yine de sevmekten vazgeçemezsin. Çünkü kalbine sormadan girmiştir o; sen istemeden oraya yerleşmiştir.

Bu tür bir aşk, insanı en çok da sabretmeyi öğretir.
Beklemeyi, özlemeyi, susmayı…
Belki kavuşamazsın, belki o senin değildir.
Ama içindeki sevgi öyle büyüktür ki, kavuşamasan bile onun varlığına şükredersin. Çünkü aşk bazen sahip olmak değil, uzaktan bakabilmektir.

Acının içinde büyüyen aşk, insana bambaşka bir güç de verir.
Kırıldığında, döküldüğünde bile ayakta tutar. Çünkü onun için yaşamak, onun için direnmek vardır. Kalbine acı verse bile, bu acının içinde bir güzellik bulursun. Çünkü aşkın acısı bile, sıradan bir mutluluktan daha derindir.

Bazen kavuşursun, ama kavuştuğunda bile korkarsın.
“Ya giderse?” korkusu sarar içini.
Bazen de hiç kavuşamazsın.
Ve o aşk, ömür boyu içinde bir sızı olarak kalır.
Ama hangi şekilde olursa olsun, o acı sana şunu öğretir:
Sevgi, insana her zaman bedel ödetir.
Ve o bedeli ödemeye razı olan kalpler, aşkın gerçek sahipleridir.