Acının Boynu Bükük 0 Şiiri - Nihat Yüksel

Acıların boynu büküktür,
Hep yalnız yaşanırlar.
Her gün bir köşeye sığınır ruhun
Paramparçadır…
Atsan karanlığa kederini,
Geçit vermez cesaret.
Dostane çileler özgürlüğün,
Savrulan bir bulut yasın olur.
Duyulmaz yalnızlığın,
Kimseler duymaz…
Boynu bükük olur acıların.
***
Her şafak umutsuz bir zindandır.
Telaşların hükmü kalmaz.
Sarı bir çizgiye döner gözbebeklerin,
Ne yana dönsen laf anlamaz yakarış,
Hıçkırdıkça yerinden sökülür ciğerin.
Ne uzundur gecelerin,
Kalmaz kimseler,
Boynu bükük olur acıların.
***
Sözün geçmez, kendi umuduna bile.
Bir dervişe yalvarsan,
Karınca yollarına şekerler döksen,
Korkarak geçtiğin sokakta sabahlasan,
Bir kelebeğin ömrüne ortak olsan,
Hep yanında yalnızlığın.
Usulca bekler…
Görmez kimseler.
Boynu bükük olur acıların.
***
Boğazında düğüm düğüm olan çığlık,
Bir kopsa,
Bir atsan kendini, çarpsan yerlere,
Donuk, kara ışıklarda büyüse gözyaşların.
Pencerene gelen serçe kuşu baksa ağlasa,
Can versen oracıkta
Ne fayda.
Ayağına dolanır, yoksul çaresizliğin.
İki şeyden gayrısı gerçek değil
Bilirsin,
Bilmez kimseler
Boynu bükük olur acıların.
***
Ne zaman nefes alacağını merak etse dudakların
Bir cankurtaranın sesine uzansa kaynaşan bakışlar
Masmavi bir uçurtma geçse üstünden,
Milyonlarca mumluk ışıklar girse soluk düşüne,
Ecel kurtuluşunsa,
Issız, engin, sarı kumlu bir bozkırda…
Boynun bükük,
Çaresiz,
Yapayalnızsın.
Boynu bükük olur acıların.

İstanbul, Şubat-2019