Acınacak kim? Şiiri - Yahya Kemal Karaca

insan mahlûkatı çamur, Allah söyler
maddesi toprak ki o, her şekle girer

Alışveriş için beldede, markete gittim.
Birazda para olunca insan zannedildim
Selamlaştık ve hoş gelmişim. Sefa getirdim.
Denince de, siparişlerimi bir bir verdim.

Sevimli, iki melek yüzlü girdi içeri.
Kız abla imiş, diğeri evin küçük eri.
Sanki, yüklemişler sırtına anne görevi
Hanım kızı o yaşta döküyor alın teri.

Yaşlarını toplasan, on beş yok ikisinin.
Dolaştılar haneyi, birisi ikdam için.
Malın sahibi para sayar, kimse görmesin.
Dolsa her yanı, yinede demez ki bu senin.

Şu insanlar ne yapsın? Kaderidir çekenin.
Yapacağı yoktur, fenası olmasın, sevin.
Anne eşyalarını bekler, erkek evinin.
Baba ise kapısını bekler, işverenin.

Abla hanım, amacı belli, anne istemiş
Raflarda bulmuş, iki ucuz deterjan seçmiş.
Erimiz daha çok küçük, canı tatlı çekmiş.
Reklamını görmüş olmalı, almış getirmiş.

Koydular tezgâha, ikisi birden yan yana.
Bakkal amca sordu, bunlar kimin hesabına.
Kız hemen cevap verdi, sormuştum ben babama.
Hem ödeyecekmiş hepsini, bu ay sonuna.

Amca olur demedi! Dese şöyle güzelce.
Tamam kızım, siz alın ben yazarım öylece.
Söylese, o kalplerde kırılmasaydı bence.
Kovdun hemen fakiri, yıktın Kâbe’yi önce.

Çevirdim kalbimi mazluma, atmadım adım.
Düşünmeden, hemen, elimi cebime attım.
Hiç şüphesiz verecektim, hepsini paramın.
Üzüldüm, utanmasından utandım adamın.

Ben böyleyim işte, kızarım kendi kendime.
Çokça utanırım, utanmayanlar yerine.
Bu iş aslında çokta ağır gelir nefsime.
Lakin, yıkmadım adamı, fakirin yerine.

28.06.2012 İSTANBUL