Acılarım Yağar Saçlarıma Şiiri - Aynur Avcı

Acılarım Yağar Saçlarıma

Her sabah aynı sessizlikle uyanırdı. Perdeden sızan solgun ışık, duvarlarda gölgeler bırakırdı; sanki geçmişi hâlâ oradaydı, dokunulmasa da hissedilirdi.
Kadın aynaya baktı. Gözlerinde bir yorgunluk vardı, ama o yorgunluk öyle tanıdık, öyle yerleşik bir duyguydu ki artık ondan korkmuyordu.
“Acılarım yağar saçlarıma,” dedi usulca.
Evet… acıdan kaçmamıştı; o acıyı giyinmiş, saçlarına kadar sindirmişti.
Bir zamanlar sevmişti, tüm kalbiyle. Ama giden, bir gün dönmemek üzere gitmişti. Ardında ne büyük bir boşluk, ne büyük bir sessizlik kalmıştı… Yine de yaşam durmuş değildi.
Kadın, sobanın yanında duran sandalyeye oturdu, eski bir atkıyı dizlerine aldı.
“Toplarım acılarımı kucağımda…”
Gerçekten de öyleydi. Her anı, her kırık söz, her bekleyiş – birer iplik olmuş, atkısına işlemişti. Dokudukça susmuş, sustukça kabullenmişti.
Pencereden dışarı baktı. Uzakta bir yol vardı. Kışın ilk karı o yolu beyaza boyamıştı.
“Boyarım yollarımı beyaza…” diye fısıldadı.
Belki de beyaz, unutmak değildi; hatırlamanın en temiz hâliydi.
Beyaz, kirin değil, hatıranın rengiydi.
Kadın başını kaldırdı, derin bir nefes aldı.
“Biz acılara alıştık,” diye düşündü, “belki de onlarla yaşamayı öğrendik.”
Çünkü bazen insan acıdan kaçamaz, sadece onunla yaşamayı öğrenir.
O da öyle yapmıştı.
Elini kalbine götürdü, orada hâlâ bir sıcaklık vardı.
“Sürerim özlemimi yüreğime,” dedi içinden.
Yalnızlığın içinde bile aşkı unutmamıştı.
Belki de bu yüzden, kalbinde her zaman bir dize yer bulurdu:
“Aşkı anlatan bir dize olur…”
Ve o an anladı:
İçine gömdükleri kimseye anlatılamazdı.
Ama o acılar, onu yıkmadı — şekillendirdi.
Artık o, acının değil, dayanmanın kadınıydı.
Sessiz, güçlü ve derin…

Yazan
Seslendiren
Klip
Aynur AVCI
Aynuravcı@Videoları