Acılar büyütürdü hani insanı!

Çekilen acılar büyütüyorsa insanı;
Niye hergün küçülüyoruz?
Neden büyüyor hergün bu evren bu yalnızlık?
Güzellik kurtaracaktı hani dünyayı
Sevmekle başlayacaktı herşey,öyle söylemiyordu mu şarkılar!
Başlangıç olması gerekirken sevgi;
Neden sonlandırıyor şimdi herşeyi?
Sevmeyi bilmiyoruz belkide!
Yada anlamıyoruz yaşamaktan!
Kayıp gidiyor zaman ellerimizden,
Tenimizi ısırarak,ruhumuzu parça parça alarak;
Bizi bizden sökerek gidiyor zaman...
Belkide bu yüzden küçülüyoruz hergün...
Oysa büyütür derlerdi acılar,
Ruhu kuvvetlendirirdi yalnızlık...
Hata vardır bir yerde belki kimbilir
Sandığımız kadar ciddiye almıyoruzdur belki hayatı,
Farketmiyordur evren belkide bizi...
Ne yapmak,neye inanmak lazımdır şimdi?
Yitip giden,yalnızlaşan,bencilleşen benliğimize mi,
Yoksa harflere,gözlere,sevgiye,doğruluğa mı?
Herşeyi unutup derin bir nefes almalı belkide
Derin bir nefesle sakinleşmeye çalışmalı
Kendine bir cevap bulur belkide tüm sorular o zaman
Biter belkide o gün bu özlem,bu hasret...