Acı4 Şiiri - İbrahim Aslı2

Şimdi nerdeyim ben, sen nasılsın gül yüzlüm?
Kendimi bulamıyorum bu zamanın anında.
Aradan geçen zamanın, benzer yaşamların, güz mevsiminde kimsesiz kalmışlığın ortasında,
Bir şeylerin arasında gözlerimi kapamayı alışkanlık edinen ben,
Kördügüm sevdalalılara öğütlenen kelimelerde yine ben.
Yarınım yok artık sevdiğim.Sen yoksun.
Hangi mevsimde açan çiçeklerden istersin şimdi, onu da bilmiyorum.
Hangi çiçeği koparıp kulağının arkasına takarsın, onu da bilmiyorum.
Bulvar caddelerinin köşelerinde bekleyen hangi çocuğa şeker alırsın,hangisine harçlık verirsin, bilmiyorum.
Pür neşe içinde adını söyleyen herkese selam veriyormusun hala?
Cevap yok senden sevgilim.
Cevap yok.
Hatırlarmısın hani denizin kenarında oturup, gelen geçen vapurlara doğacak çocuklarımızın ismini takar sonra da her gün aynı yerde oturup onların geçmesini beklerdik.
Doğmadı gül yüzlüm doğamadı o çocuklarımız.Bizi seven her annenin her babanın çocukları gibi olmadı çocuklarımız.
Bu arada bacaklarım tutmuyor artık, zar zor yürüyorum.
Bu yüzden buradakiler yardım ediyor bana.
En çokta senin sevdiğin ağacı sulayamıyorum ya ona üzülüyorum.
Oysa söz vermiştim sana sen döndüğünde sevdiğin ağaç büyüyecek sen orada salıncak kurup, sallanacaktın.
Şimdi vuslat'ımın bakiliğinde sadece bakıyorum senden kalan her şeye.
Her şeye umudumun yeşerttiği şu ağaç şahit, her defasında silip kazığım adın bir de.
Büyük bir okyanusun ortasında dalgalarla mücadele etmek zorlaştırsa da bedenimi, zorladıkça daha da yakın hissediyorum kendimi sana.
Bugün daha da yakınım gül yüzlüm.Neden diye sorma.
Halsizlik var üzerimde, iştahım da yok.
Uykum var bir tanem, uykum.........