Acaba Şiiri - Amatör Kalem 2

Acaba”

İçimde bir çocuk var,
sıklıkla fısıldıyor bana:
"İyi insanlar hâlâ var," diyor,
"Sevmek bitmedi, güvenmek ölmedi."

Ama ben,
onun gözlerine bakamıyorum artık.
Çünkü her “iyi olur” dediğimde,
biraz daha eksildim.

Yollar yürüdüm,
bazısı hiç başlamadan bitti.
İnsanlar tanıdım,
bazısı dostum gibi bakıp
düşman gibi sustu arkamdan.

İçimdeki çocuk hâlâ umutla soruyor:
"Acaba biri gelir mi,
dokunmadan sarılır mı içime?"
Ama ben ona
gülümseyemiyorum bile artık.
Yorgunum.
Hem de öyle bir yorgunluk ki
uykusuzluğa da, teselliye de doymuyor.

Kalbim yolda kaldı,
inandıkça ezildi.
Her "bir gün" dediğimde,
zaman geçmedi,
acı geçmedi.

Yine de,
o küçük ses susmuyor içimde:
"İnsanlar değişebilir…"
"Belki biri, gerçekten kalmak için gelir."

Ben de sadece
başımı dizlerime koyup
sessizce diyorum:
“Acaba…”