Abu Hayat Şiiri - Abdulkadir Çakmak

Beyaz kar olsam yağsam yeryüzüne.
Güneş vuran da erir sel olurum.
Yağmur suyu olsam insem üstüne.
Bahar gelen de düz de göl olurum.

Kardelen gibi açsam tenhalarda.
Serap olsam başı duman dağlarda.
Ağaçlara hayat versem bağlarda.
Arktan arka süzülen yol olurum.

Toprağın kokusu bendendir benden.
Necis olanı atarım bedenden.
Helalliğini aldım son gidenden.
Münkerle nekirden sual olurum.

Sahurlu dudaklara em misali.
Nefislere vurulan gem misali.
Yorgun bedenlere her dem misali.
Çatlak dudak, kuruyan dil olurum.

Bağda bostanda türlü türlü nebat.
Toprağa düştükçe bulurlar hayat.
Gül dalına konan bülbüle berat.
Veren yüce Allah'a kul olurum.

Çalı dikeni, miski amber çiçek.
Alem-i cihandaki börtü böcek.
Ab-u hayat ile ömür sürecek.
Bülbül'le cana gelen gül olurum.

AKÇA berrak bir yudum su olanda.
Her yudumun da Hüda'yı bulan da.
Ölüme, son nefes dahi kalan da.
Dudağına değen son hal olurum.