Absürd Şiiri - Mehmet Dokumacı

yağmurundan kurunmuş
kendi toprağında doğrulan geceye

kavli nedir absürd olanın
içime sığmayanı
kendimden azalanı
varlığıma düşürmek için uğraşım

mecburum önümü çiğnemeye
eksilenlere ilerliyorum
gerileniyorsunuz
yanılsamalardır
sanmalardır
yaşadığınız
ortasında rollenerek yaşamlandırdığınız

mecburum hacmimden çoğalanı
kasıklarımdan göğsüme
ibadetimi omuz aşırıp
sert ırmaklara...

imanımı devasa cücelerimin sırtından
nemalandırdım

aşırıp arkama sırt çizgimden yolumu
ayaklarım büyük ağırlığıma
varlığıma çamur zeminim

mecburum taşıdıklarımı
ayak büyüklüğüme basıp
bakmadığım geriye bırakmaya

gün gri
ayaklarım küçük
adımlarımda iz bulun
boğulun!
esnek gitmişliğimde
ayak izimden çukurlarıma
doldurun
olumlayın ele gelmenizi
maddenizi

eski benliğimde bulanın
rahmetlenin
boğulun!