Abesle iştigal özlemler

İlk aşkı cikletlerde resmi çıkan bir artistti,
son aşkı şehrin tüm sokaklarında resmi olan aranan bir adam.
İliklerine kadar üşümeyi özlüyordu.
Yalnızdı ve karnı da zil çalıyordu üstelik,
meteliği de yoktu cebinde.
Kapıyı çarpıp çıkmıştı, üstüne hiç bir şey almadan.
İliklerine kadar üşümesi gerekiyordu, ama üşümüyordu.
Bildiği bir kaç küfürü sıraladı ardı ardına.
Sinkafların hedefi küresel ısınma idi.
Bu mevsim bu kadar sıcak olurmuydu diye sordu kendine.
Cevabı verilsede olurdu verilmesede.
Onu üşüten sevdiği adamı terketmekti aslında.
Daha bir saat bile olmamıştı “bizden” eksilmesi,
ama belleğinde yüzü yoktu eski sevgilisinin.
Unutulmuş sıradan bir adam statüsü, sevgili profilini yenmişti.
Bir elektrik direğinde rastladığında o unutulmuş adamın fotoğrafına,
içinde itfaiye araçlarının siren sesleriyle çılgına dönmüş,
amansız ve korkunç bir yangını hissetti.
Şimdi üşümeyi daha da fazla özlüyordu.
Ve ilk aşkını, kaytan bıyıklı artist olanı.
Hayatlar hızla değişiyordu,
mevsimler hızla değişiyordu.
Ve trafik ışıkları ne çabuk yanıp sönüyordu.
İçindeki yangını unuttu, sevgilisinin yüzünü de
Yürüyüp gitti öylesine
Şimdi yalnızca iliklerine kadar üşümeyi özlüyordu.