Abdullah Garip Şiirleri - Şair Abdullah ...

Söz neşeyi de derdi de artırır
Söz ümit verir, ufukları kaldırır
Söz oturanların küçük afatı olur
Söz boş insanlar da dedikodu bulur
Söz derdi,tasayı kuş gibi uçurur
Söz dostu, yaranı huzurdan kaçırır

Biri var, eften püften bir şeye ağlıyor
Sevgisizlikten nefsi acımış
Biri var, en hicranlı meseleye kayıtsız kalıyor
Bencillikten nefsin ağına takılmış

Sevgi, düşünmenin ilk şartı

Sevgi Turnaları

Bedenimde çıban çıban ağrılar
Sevgi turnaları yakalıyorum
Turnalar gidiyor bn kalıyorum
Yitik gülüşlerini arıyorum

Sessiz olun sessiz
Ölümün değil;
Yaşama umudunun sessizliği

Makineler sessiz
Kalp sessizliği değil;

Rüyalarına gül yağan gülüm
Sulanıyordu sevgi ırmağından
Elinde gül dudağında tebessüm
Sulanıyordu muhabbet bağından
Arkadaşı melek olanı sevmek
Yoksa estetiğe kabalık mı vermek

Bahar gülücükleri saçarken
Benim küçük mavi çiçeklerim,
Bu gün İstanbul üfül üfül eserken
Üşüttü ve ağladı, dileklerim
Yalnızlık istiyorum yalnızlık
Ruhumun kuytuluklarından kurtulsam

Yüreğiniz

Sadelikte kır çiçekleri kadar
Sevecen güzellikte gösterişsiz
Şefkatte mavi kadar
Mütebbessim ümit saçan yüreğiniz

Zevk için avlanmaya çıkmış
Efendilerine yaltaklanma izini sürüyor
Meslekleri medya tetikçiliğine çıkmış
Kanlı gözlerle dişlerini bileniyorlar

Son darbeyi vurmak için çıkmış

Pardüsü

Giymeden pardüsülük nezaketi
Askıya takılan görgümüzü
Nazik kibar zerafeti
Gösterelim gerçek yüzümüzü

Gönül heybemde göz yaşlarım
Yürek tezgahında,işlenen sancı ile
İçim en derin yerinden sızılıyor
Seslendirirsem deli divane derler
Şimdi yüreğimi kanatmış hazan gülleri
Geliyorum