Kalmadı dünyada İslam ordusu
Başlar artık rüküya değil Riyaya eğiliyor.
Acizlikten kalpleri zifir kapladı.
En karanlık geceden bile karanlık yüzler sardı her yeri.
Bu istila, bu işgal, bu katliam, bu vahşet
İnsanlığın ahvali rezilden de rezalet
Göz gözde aşkı görmüyorsa
Gönülden gönüle yol olmuyorsa
Beden yorgun gönül yorgun akıl yorgun
Bir de üstüne ruh yorgunsa
Gitme vaktidir artık
Şeytanı kalbinde gizlice taşır
Kapanmış yaraya tuz basıp kaşır
Haksızlığa dilsiz, zulume sağır
Böyle bir insanı gönül neylesin
Yaptığı muhabbet ömür yitirir
Herkesler bilmez bizi, öyle bir hal icindeyiz.
Zaman bizim içimizde biz zamanın içindeyiz
Hırsımızla güreş tutar, sırtımız hep tuşa yakın
Nefsimizle kör dövüşü kanlı bir ter içindeyiz
Hiç kimsenin hallerini, hor görüp de biz gülmeyiz
Beni basılacak bir taş mı sandın
Bir avuç canım var insanım insan
Girip çıkılacak bir han mı sandın
Yedin de doymadın insanım insan
Bu gönül katlanmaz her türlü naza
Söz gümüşse sükut altındır derler
Konuşma gayretini futursuzca yaparda
İnsanoğlu düşünmez susmanın kiymetini
Sessiz sakin durana çok ketun adam derler
Boş konuşup yorulana bilmem neler demeli
Ey dostlarım, görüyor musunuz:
Gidiyor ömrüm elimden.
İçimde sakladiğim ne varsa
Bir bir dökülsün ortaya
Bir yıkık gemi bekliyor beni
Herkes bir değer satar olmuş
Kimi şucu bucu
Kem sözüne bal katar da
Zehri şerbet sanat olmuş
Sorsan sözde herkes doğru
Ey gönlümün efendisi
Şehri ramazan hoşgeldin
Nefsin asil terbiyecisi
Şehri ramazan hoşgeldin
Hak kitaptan kopup geldin
Bir dalın var tutmaz olur
Bir gülün var açmaz olur
Buğday başak vermez olur
Senin baban hiç öldü mü?
Kalan ömür eksik kalır
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!