Abdülkadir Karaca Şiirleri - Şair Abdülk ...

Uslan artık deli çocuk
Bu kaçıncı yara,çeltik sende ki
Her kalbini kıranada güleryüzlü olunmaz ki
Büyü artık deli çocuk
Çaresizken gururlu ol
Çare sensen mutlu

Ben sana aşık olmaya başladım
Güneşin dünyayı sevmeye başlamasından beri
Ne zamanki gözlerinden isim aldı yıldızlar
Hüzün en sevdiğin elbisen mi senin?
Yahut gerçek yüzün?
Yapraklarına azap yükleyip kalbime düşüyor takvimler

sen bu şehirden gidince
güneş gözlerinde gidince
değersizleşiyor İstanbul
seni sensiz anlatmanın anlamsızlığı
iki kelimeyi bir araya getiremiyorum
bak yine yutkundum hevesimi

Bakışlarında mahpus etme kaderimi
Seni çok sevsemde ismini yazmaz kalemim
Hep etiketine uğursuzluk bulaşmış aşklar kattım ismine
Bahar dedim,Selma dedim,Belkıs dedim
Bir senin adını söyleyemedim

Kaybetmenin tesellisi olmuyor
Kazanmakla göbek bağımız kopmuş
Binlerce ihanet aldım üstüme
Diyeti ödenmiş,gözyaşı susmuş
Yüreğimi sana sunayım diye

Bir şair
İki kurşun
Ecel tek
Öleceğime değil
Masada eşinden ayrı kalacak
Kurşuna acıyorum

Ben kimmiyim
Belki sonsuzluğun uğultusunda
Yağmurların yargıladığı
Bir yürek
Ellerinden kum misali
Yavaş yavaş dökülen..

Sana tozlu bir umut sandığı
Ve bayatlamış anılar verebilirim nihayetinde
Senden sonra hiçbir şeyin iyi gitmediğini
Yüzümü döke döke ayak dibine
Hıçkıra hıçkıra susabilirim
Öyle büyük bir adanmışlıkla çökerim ki dizlerimin üstüne

Geceleri uyuduğumu,gündüzleri güldüğümü mü sanıyorsun?
Bilirsin aslında sensizlikten nefret ettiğimi
Sen aşkı oyun bellemişsin,hayallerimizi evcilik
Yaralı kuşsun,bilirim,peki neden çalılara konuyorsun?
Kanar ayakların
Doğru ya uçamazsında sen

dünya can çekiştirmeye başladı cansızlıklara
biten her fikir kaybolma telaşını tüketmekte
ansızın boğulasım geliyor şefkatli ellerinde
dilruba
ansızın unutasım geliyor yaşadığımız bu masumiyeti
efkar basıyor da ağlamaya utanıyor gözlerim