Ben kendi çocuğuna
Uzaktan bile bakamayan
Bir babayım.
Beş yaşında terk ettiğim kızım,
Kimbilir ne nefretler
Büyüttü içinde
Parçalayarak kapılarını
Bu Evrenın,
Çıkmak istiyorum dışına
Çıplak ellerim ve açık goğsümle,
Uçurmak istiyorum boşluğa,
Gökkubbe denen çatısını.
Uzulme anacigim gun gelir,
Tanrilarin planlarida sasirir elbet!
Elleri avuclarina kelepcelenmis
Bir mahkum gibi geri doner bu dunya
Gun gelir yuregimde kaynayan
Bir nokta olur bu gunes
Ölüm bir kere geldimi
Gerisi boş kalır
Bütün koşuşmalar gider boşuna
Bütün hayaller
Doğmadan ölürler
Ya yaptıkların! ! !
Seyyah oldum su alemde gezdim durmadan
Asik oldum gullerimi ozledim ben
Nice insan gordum nice sevgilim oldu
Iclerinden her birine vuruldum bin kere
Geri getirebilirmisiniz kaybettiklerimi
Orta Asyada daglari delmeden once
Ve ayrilmadan once yarimden insanlarimdan
Bir lokma ekmek kavgasiydi aslinda
Pesinde kostugumuz yillarca
Renklerimiz, ellerimiz dillerimiz degismisti
Gene dunyalar dolandi bogazima
Hickirdim sel oldu
Gozlerim gunesin kizilligini bagrina emen
Bir gol oldu
Ne kadar zormus bu ayrilik
Veremmi oluyorum diye sordum soyle kendi kendime
Sahit yazdim seni ruhlar aleminde
Sen istemesen de geleceksin
Gonlunu baglayip derdest edecekler
Ellerine kelepce takilan
Binlerce yil oncesinin
Tarihi akacak gozlerinden
Dokunamıyorsun ayaklarına Zaman'ın
Ayaklar büyüdükçe Zaman'lar küçülüyor
Şimdi uyuyor ayaklarımın ucunda
Kimbilir yarın nerde olacak
Babasının yoksulluğunu paylaşıyor
Ama babasını kıral biliyor
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!