Rüzgar;
seyrek saçlarım arasından
beynimi dövüyordu,
ve güneş
Abdi İpekçi Parkını
asla ısıtmıyordu.
Yılgın
ve
kendinden evgin bir sevginin
esiriydim,
biliyordum ki
bir daha ömrümde
kimseyi böyle
sevmeyecektim.
Zaman
akıp gidecekti
ben duracaktım
Duvarlarla boğulacak
bunalacaktım.
Sonra
her ölüşünde
adımı anacaktın
bensiz geçen
her gün için
Utanacaktın.
Kerem Kaya
Kayıt Tarihi : 16.6.2025 01:29:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
