Âb-ı Siyâh Şiiri - Afşin Dualı

​Bu duvarlar örülürken, sen sadece izledin,
Meğer Sessizliğin en büyük ihanetmiş.
Kaç kere düştüm duymadın sesimi?
Her iyi niyetim sana bir değer bir yara izi.
​
​Kimseye yük olmak istemedim, hep tek başıma,
Güldüm oysa ki içimden bir şehir yanıyordu.
Şimdi yorgun dizlerimle yürürken bu yolda,
Geriye dönüp baktığımda kimse kalmıyordu.
​Mürekkep denilen bu âb-ı siyâh,
Yazıyor her gün yalan.
Fani dediğin sahte bir günâh,
Doğru söz dîvâneye kısrak.

​Ardımda bıraktığım her bir iz,
Şimdi bomboş bir deniz oldu.

Oysa ki beklediğim sendin, bir çöz,
Gönlümde açtığın koca bir boldu.
​Hatıralar şimdi bir hayalet tozu,
Gözlerimde ıslak kalan bir nem.
Ne kadar masumdu o eski huzu,
Tükendi bitti artık kalpteki gam.
​
​Yüreğimde yanan sönmez bir nar,
Bu ateşi sen yaktın, söndürme.
Gecenin karanlığında titrek bir var,
Olanları asla benden döndürme.
​Ruhumda yankılanan sonsuz bir söz,
Issız bir çölde tek başına bir kum.
Bakışlarımda donan o son bir köz,
Kimseler duymadı ettiğim yolum.
​
​Ardımda bıraktığım her bir iz,
Şimdi bomboş bir deniz oldu.
Oysa ki beklediğim sendin, bir çöz,
Gönlümde açtığın koca bir boldu.
​Hatıralar şimdi bir hayalet tozu,
Gözlerimde ıslak kalan bir nem.
Ne kadar masumdu o eski huzu,
Tükendi bitti artık kalpteki gam.
​
​Bu fani dünya bir tiyatro perdesi,
Herkes rolünü oynar, sonra gider.
Yüksek sesle duyulmaz gönül nâresi,
Gözyaşım yanaklarımdan süzülür eder.
​Eski defterleri kapatma vakti,
Hesabı kesildi geçmişten kalanın.
Yalanların artık kalmadı tadı,
Söndü ışığı o sahte yalanın.
​
​Şimdi prangalarımı tek tek kırdım,
Yeni bir yola doğru attım adımı.
Kendime yeni bir dünya kurardım,
Kimseler tutamaz artık kanadımı.