Oysa Ne Güzel Bakardın Bana

Akşam yürüyüşlerimizi sahilde yapmalıydık;
Sen, ben ve biz
Ve onlar olmadan sadece ikimiz.
Sonra bir mekana geçmeliydik.
Köşede bir masaya kurulmalı
şarap söylemeliydik.
Ve yudumlarken şarabımızı
Gözlerimiz tokuşmalıydı.
Mum ışığı vurmalıydı
Yüzlerimize
Ve Aşkımızın sıcaklığı ısıtmalıydı içimizi.

Bugün bir resmini gördüm.
Bana bakmıyordun.
Oysa ne de güzel bakardın
Ve gülümserdin.
Oracıkta bir mum misali erir
Ve her yana dağılırdım.

Oysa ne güzel bakardın bana,
Kıpırdayan o incecik dudakların
Ve kendinden geçercesine
Attığın kahkahalarınla.

Kendime ait bir dünya bulurdum
Senin yanında.
Zaman dursun ve her şey dursun
Ve biz oturmaya devam edelim
Bu küçük masa ve rahat sandalyelerimizde
Ve hiç bitmesin isterdim.
Bitti.

İnsanlar soğutmuştu beni;
Konuşmaktan, yaşamaktan ve umutlanmaktan.
Oysa sen bir baktın bana,
Susmadı ne dilim, ne kalbim.
Umudun dikenli ve ürkütücü dallarıyla bağladım kendimi yaşama
Ve bir sarmaşık misali sarmalandım.
Yara bere içinde her yanım.
Kendimi kanattım aşkla
Ama olsun.
Bana bir kere daha bak,
Ne olursa olsun!