870-Said Nursi'nin Yirmi Yedi Yıllık Has ...

İstanbul’daki üniversiteli Nur talebeleri
Yeni yazı ile bastırırlar Gençlik Rehberini

Bediüzzaman,aleyhine dava açılır
Sanık olarak İstanbul’a çağrılır

Bin dokuz yüz elli ikinin Ocak ayında
Üstad, Said Nursi gelir İstanbul’a

Yirmi yedi yıl İstanbul’dan ayrı kalmış
Dostlarla görüşmek bile yasaklanmış

Bir pusula dahi yazmaktan edildi men
Vatan haini zanneder bunu dıştan gören

İnsana yapılır mı hiç, bu denli zülüm?
Buna yaşantı denir mi değil midir ölüm?

Çekmediği eza, cefa, eziyet kalmaz
Evinden dışarıya dahi izinsiz çıkmaz

Bu mudur Asrın insana verdiği hürriyet?
Son yüz yıldaki ideal cumhuriyet?

Tüm Âlem-i İslam’a, dine, vatana, millete
Allah için İstanbul’da devam etmişti hizmete

Bediüzzaman Said Nursi İstanbul’a gelir
En iyi haberdi, gazeteler manşetten verir

Bu havadis bütün şehre yayıldı
Dalgalandı koca İstanbul’un afakı

Çok seneler önce duyulmuştu ünü
Yakın can dostlar için, vuslat günü

Adeta vatandaş yapıyordu bayram
Dost düşman herkes, kaldı hayran

Doldu taştı otele giden caddelerin hepsi
Dostların çeyrek asır sonra coşan sevgisi

Üstadın binlerce eski ahbap ve dostları
Hınca hınç doldurmuştu tüm yolları

Akın, akın görmeye geliyor ahbaplar
Uzaktan bakıp teselli buldu tanıyanlar

Adliye binası önünde birikmiş halk
Bu ne miting, ne de eğlence iyi bak

Omuz omuza bitişik millet bekler ayakta
Biri azıcık kımıldasa, herkes dalgalanmakta

Göründü Bediüzzaman, coştu meydan
Olmuştu sanki sevgi dalgasından tufan

Gök gibi gürledi, şimşek olup şakıdı alkışlar
Yağmur misali, gözlerden boşanır yaşlar

Heyecan dorukta, kalpler Allah için çarpar
Mahkeme böyle bir atmosferde başlar

Duruşma salonunda sessiz, çıt çıkmaz
Kalabalıktan, iğne atsan yere düşmez

Birbirinin ensesine üflenir nefesler
Bediüzzaman’ı hayretle izliyor gözler

Borborunbekir