836-Bediüzzaman Said Nursi'nin Denizli’d ...

Ankara’dan, altmış gün sonra geldi emir
Üstad, beraat etti fakat Emirdağ’ına sevk edilir

Buna, en çok Hasan Feyzi ağabey üzüldü
Kanlı gözyaşlarını, sessizce içine döktü

Kalp ateşi üzerine, aktı gözyaşları
Vücudu üzerinde, buharlaştı damlaları

Ruhu feveran etti, gözleri buğu tuttu
Kendinden geçip, Dünya’yı unuttu

Gönül deryasında, başladı fırtınalar
Ruhuna çarpan, yüksek dalgalar

Cesedini fırlattı, bir yaprak gibi
Hisseti, kendisini kum tanesi sanki

Kalbinin güneşi, batıdan doğdu
Kendi âleminin, kıyameti koptu

Ruhu; sonsuz parçalara ayrılır
Bir tanesi ile “ayrılık” şiirini yazılır

Dünya’ya doğmuştu güneş, oldu sabah
Hasan Feyzi ağabey, derinden çekiyor ah

Ruhu karanlık, kalbi yanık, boynu bükük
Canlı bir ceset, gözlerinin ise feri sönük

Adeta kuru bir ağaç gibi, dikili kaldı
Ruhundan esen fırtına, savurdu kâğıdı

Üstadın kucağına, bir mektup düştü
Bu şiir değil, aşktan yoğrulan ateşti

Anlatılamaz, böyle bir haleti ruhiye
Ancak dayanırsan, yaşanır böylece

Borborunbekir