30 Ağustos zafer nefesi...

Anadolu üstünde gezerken bir kara bulut,
Her yüzde bir hüzün, her gönülde kırık bir umut,
Ama tarihe yazılmıştı: esaret bu millete yakışmazmış.

Sanki güneş küsmüş, sanki rüzgâr bile susmuştu,
Anaların duasından başka sığınacak ne kalmıştı,
O kış gönüllerin en derinine çöken bir ayazmış.

Düşman sanıyordu ki bu ateş küllenir, bu fırtına diner,
Bu yenilmişlik hissi bir veba gibi sineye siner,
Ve bu milli ruh, bu iman seli zamanla geçermiş.

​Topların gürlemesiyle dağlar taşlar inlerken,
Bir hilal uğruna nice güneşler yere serilirken,
Canını feda edene “neden?” diye hesap sorulmazmış.

Geride kalan o yüce gönüllü, o vefakar ana,
Gururu gözyaşından daha ağır basardı daima,
Bu yüzden evlat hasretiyle beli bükülüp kahır çekmezmiş.

Çünkü bilirdi ki şehidin kanıyla sulanan bu vatan,
Onun adını asırlar boyu kalbinde taşıyacak olan,
Ve o kutlu isim tarihin hiçbir sayfasından geçmezmiş.

​Afyon ovasına bir kartal gibi bakarken o mavi gözler,
Geleceğin haritasını çizerdi o an zihinler,
Karamsarlık, umutsuzluk onun olduğu semte uğramazmış.

Bu öyle bir mücadeleydi ki cephedeki her nefer birdi,
Yaşı, kökeni, rütbesi vatan olunca anlamını yitirirdi,
Çünkü zafer, kahramanlığın kimliğini asla seçmezmiş.

İnanmıştı bir kere bu aziz milletin kudretine,
Yedi düvel bir olsa da hürriyet sevdasından,
And içmişti, hedefi görmeden asla vazgeçmezmiş.

​Ve bugün dostum, Akçay'da o rüzgâr yine başka esiyor,
Sanki o günün zafer marşını fısıldıyor.
30 Ağustos güneşi, gökyüzünde bir mühür gibi parlıyor,
Ve o mühür, bu topraklara sonsuz bir bayram hediye ediyor...

Hasan Belek
30 Ağustos 2025
Akçay