Yirmibeş Eylül günü...
Dünyanın, ölmüş çocukları beni ziyaret eder
Gözyaşımı içerler, ellerinde çiçeklerle...
Yirmibeş Eylül günü...
Dünyanın, ölmüş çocukları
Gözyaşı dökerler benim için
Uykuların kaçar geceleri
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık
Devamını Oku
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık




ürperdim bir anda şiirinizi okuyunca.....kimseye yakışmıyor ama çocuklara hiç yakışmıyor ÖLÜM....
lafı bile yakışmıyor bir gerçekte olsa....
Gerçek bir yaşanmışlık mı bu dizeler içsel bir gezinti mi anlamadım.....
gerçek se...üzücü.......ve ne desem boş ......
selamlar , Dilek Çınar
Bu şiir ile ilgili 11 tane yorum bulunmakta