17'li Yaşlarım Şiiri - Muhayyel Gizliay

Bir sarı kalemin vardı 17'li yaşlarında
Neler yazdın, döktün derdini bembeyaz kağıtlara
Hiç yaşayanmayacağını bildiğin anılara
Sabahın 4'lerinde meze ettin gözlerini

Bende bir insanım çektim ayrılığın acısını
Ölümden betermiş dinledim üstadlarımı
Kolum uyuşurdu, hatırladım o yüksek masamı
İncelerseniz görürsünüz üzerindeki yaraları

Uykuyu unuttuğum günlerdi, hala da barışmadım
Menfaat uğruna bir kimsenin yanına yanaşmadım
Yalnız yürüdüm o sokağı, kimseye karışmadım
Alışırsın denilen şeylere de hala alışmadım

Muhayyel bu kin kime bu neyin öfkesi?
İyi niyetlerini sömürdüğünüz çocuk geri gelir mi?
Gelse ne olur basar mısın bağrına?
Hayır, ama onu umutlandırırdım yarınlara