17 Ağustos Depremi Şiiri - Bayram Çinkil

17 Ağustos Depremi

Bir depremin arkasından
Ağlamaya yaş kalmadı.
Gecenin tam sabahıydı..
Ne rüya ne düş kalmadı.

Alıp gitti bebeleri,
Kardeş, bacı, dedeleri,
Mezar oldu odaları,
Siynelerde döş kalmadı.

Kimi dünyaya doymadı,
Kimi sarhoştu aymadı,
Rakamlar bunu saymadı,
Mezarlıklar boş kalmadı?

Birinin cicisi kaldı,
Birinin çeyizi soldu,
Birinin vadesi doldu,
Yenilecek aş kalmadı?

Biri annesinin gülü,
Babasının da sağ kolu,
Unutturdu ayı yılı..
Görülecek iş kalmadı?

Bu acıya kim dayanır?
Bunu gören mahşer sanır.
Yüzler kızıla boyanır,
Kırılmadık baş kalmadı?

Ne diyeyim kader sana?
Kıydın nice tatlı cana.
Duyan isyan etti buna,
Çatılmadık kaş kalmadı?

Ağlar şimdi yurdum ağlar,
İnsanlık yarasın bağlar,
Bayram anlayana söyler,
Anlamayan taş kalmadı?