1 Kasım Şiiri - Ramazan Tekdemir

Bir yıl daha geçti üzerimden
Yıldızları sayarak geçen geceler
Güver-cinler ile dertleştiğim günler
Nasıl anlatılır ki
Yokluğun yanlızlığı

Ne dersen de
Bir dilek daha tuttum, gerçekleşmeyecek
Fırtına misali kök söken acılara karşı
Dileklerimle tutunmaya çalıştım hayata.

Her Kasım başında
Bir Umut doğuyor içimde
Gözlerimi yollara diken
Gömülü hatıraları hortlatan bir umut

Her Kasım başında
Çiçekler açar kurak topraklarımda
Karanlıklarıma rağmen
Tüm vücudumu titreten bir deprem
" Ya hatırlarsa bu sefer "

Zabıtlara bir umut cinayeti daha geçer
Kasım başının sonlarına doğru
Nedendir bilmem, bile bile beklemem
Yangın olur yüreğim bir türlü gidemem.

Hatırlanmamanın acısı nefessiz bırakan
Ve ruhum
yüreğimin kavgasına katılmak ister
İçine atıldığım karanlığı yırtıp
Tüm kapıları çarpıp
Titrek mum ışığı misali sokak lambalarının altında
Gözlerimi gözlerine dikmek
Ve o an zamanın durması
İdam mahkumlarının haklı dileğidir bu
Sokak lambalarının loş ışığı
Ve aç kedilerin ayak sesleri
İki çift göz kıyameti koparmakta
Eller birbirini aramakta
Yağmur damlaları
Al yanaklarını öpmekte
Ve rüzgar bir koku daha çalmakta senden
Öyle bir sarılmalı ki
kıskanmalı yağmur ve rüzgar
İki çift kol sarar belleri
Hava giremez aralarına
Yağmur kaçar gökyüzüne
Bir ot dahi kıpırdatamaz rüzgar...
Ve ışıklar söner
Perde kapanır -Alkışlar
Bir hayal sahnesi daha final yapar zihnimde
Kim dedi ki gerçek diye
İşte senden bana kalan en güzel hediye.

Ve her Kasım başının sonunda
Bir sitem doğar içimde
Tenimi liğme liğme etmek isteyen
Bir ses;
" Daha derine gömmeli "

Unutmaya çabalamak
Hatırlamak için uğraşmak olsa gerek
Mutlaka bir kitapta
Yada bir karanfil kokusunda
Na mümkün rastlamamak sana.

Unutmak yok bilirim
Ve bu yüzden
Yanlızlığı kuşandım senden beri
Çıt çıkarmadan nefes alır
Her şeye eyvallah çekerim
Ve gün olur seni duyarım
Her şeyi bırakır kaçarım
Kimselerin tanımadığı bir yerde
Gözlerimi yokluğuna açarım.

Kim bıkmaz ki bu şiirlerden
Yanlızlıktır şiirimi kana bulayan
Oysa neler yazılmadı ki
Ve neler yaşanmadı ki seninle
Dudaklarını tatmak vardı
Ellerinin ateşini hissetmek
Bölüşmek seninle bir dilim ekmek
Ne yazık ki susmak gerek
Tek sayfam var
Aklına beyaz gelmesin
Simsiyahtır bilesin.

Ayrılık şarkılarını dinlerken
Söylemek istediklerim dilimde
Sussam ben
Sokak konuşur belki yerime
Ilık rüzgarların sarhoş ettiği sokak
Dile gelse yerime.
Haykırsa kaldırım taşları adımı
Sokak lambaları aydınlatsa bizi
Vakit yok toplayamam gururumu yerden
Gözlerini kaçırırken gözlerimden
Ve işte bir hayalim daha idam sehpasında
Ve gözlerim hasrettir
gözlerim, sürgündür.
Gözlerim Dicledir, Fırattır.

Bir heyecandır saran yüreğimi
Anlatasım gelir tüm günahlarımı
Ve sana olan saf hislerimi
Bende kayıtlı her ne varsa
Hepsini döküp ortaya
Maskesiz kalmak karşında
Ve senden beklemek aynısını
İşte burada biter bir hayal daha
Olmayacak olanı istemek
Bitirir hayalleri ve sahiplerini.

364 gün 6 saat hep birden
Saldırmakta ruhuma
Oysa her anında bir enkaz ruhumda
Mutluluğuda Yahudi icat etmiş olsa gerek
Azıcık mutluluğa
Senelerce acı bırakır koynunda.

Ve sen
En büyük çıkmaz sokağım
Defalarca kaybolduğum çıkmazım
Hareketsiz bir ruh ile
Barikatlar kurarak
Beklemek seni
Karşı koymaya çalışmak
Kaçıncı yıkılışı duvarlarımın
Bendeki boşuna çabalamak
Dağ gibi dert ben ise karınca
Ve sene Kasıma demir atınca
Senenin hikayesi çıkar ortaya
Baştan sona kayıptır hikâyem.