094-Ebediyet Düğünü Şiiri - Bekir Özcan

Terk edip gitti eşim,
ebediyet evine
bakıyorum her gün,
onun resimlerine
anlatamam,
çok kısa süren günleri
nasıl unutulur cananın hüneri

hatıralarla evde yine meşgul olurken
duydum oğlum ile gelini tartışırken
kulak misafiri oldum albüme bakarken
baban yine dağıtmış odayı derken

Aklım durmuştu birden bire,
nasıl geldim cami bahçesine
durdu aklım hayalim,
geçmişle kestim bağımı
anladım,
yetmiş beş yaş daha ihtiyarladığımı

bilmiyorum,
nasıl meydana geldi, gelişti olaylar?
durdu duygularım,
kurudu göz pınarım
yüzüme kapandı sanki tüm kapılar
benim yerime yaş akıtıyordu,
şadırvandaki bütün musluklar

Başlamıştı ezan tüm minarelerde
yıkılıp kalmışım camii bahçesine
kim nasıl getirdi beni hastaneye?
dilim damağım kurumuş,
konulmuşum sedyeye
su verildi elime
çalışıyorum suyu içmeye
dökülünce su üzerime
başladım kendime gelmeye

Verdiler kâğıt kalemi
yaz buna açık adresi
dönmüyordu dilim
oynamıyorum ellerim
içime dar geldi göğüs kafesi
veremiyorum aldığım nefesi

Kalabalıktan birisi
tanıyorum hacı amcayı
bizim mahalledeki
Özgür’ün dedesi
Başımla tasdik edip dedim tamam
verdim işareti

Dalmışım uzun bir aradan sonra
biri ellerimi ovuşturuyordu sıkıca
sordu, hastaneye kim ne zaman yatırdı
dedeciğim diyerek, yüzünü yüzüme dayadı
gözümü açıp bakayım
ağırlaşmıştı kalkmıyordu göz kapaklarım
biricik torunumu tanıdım sesinden
bırakmak istemedim elini elimden
Ne olur konuş dedi, benimle dede
konuşamıyordum nafile
sesin geldiği yöne,
başımı zoraki çevirdim
duyduğumu belli etmek istedim

Rahmetli eşimin sesiyle,
başladım kendime gelmeye
diyor gel gidelim bizim âleme
bu sır aramızda kalacak
sakın kimseye söyleme
yarın yine geleceğim
görüşmek için bu bahçeye
tekrar buluşmak dileğiyle
gidiyorum sakın ha! Üzülme
Özgür’e tembih etti sanki
dedene iyi bakın diye

Düğün oluyordu herhalde
mevlit Kuran okundu
bembeyaz gelinlik giymiş
eşim beni bekliyordu
hafifledim acılarım geçti
ruhum adeta uçup gitti

Borborunbekir