Onur BİLGE
Her insan bir romandır ama dede, okumalara doyulmayacak bir romandır. Hayatı çoklarından pek farklı değildir ama ayrı bir tadı vardır her bir kesitinin. Tadı çıkarıla çıkarıla okunmalıdır. Bir fincan kahve eşliğinde… Huzur içinde… Ara sesler olmadan… Kesintisiz, parazitsiz, net… Anten dönmemeli, yayın kesilmemeli. Fakat ne yazık ki hiçbir zaman böyle olamıyor. Mutlaka ya bir olay, ya da bir misafir, mutlaka bir şey mani oluyor, araya ayraç koymayı gerektiriyor. Bazen de fazla gerilere gidiyor ve aşırı kederleniyor diye biz üstüne gitmek istemiyor, tadında bırakıyoruz.
O gün de istenmeyen bir çocuk olduğundan bahsederken aşırı duygusallaşmıştı. Konuşmamıza ara vermek zorunda kalmıştık. Oysa olayın gerisini hepimiz merak ediyorduk. Neşe daha fazla dayanamadı, çekingen çekingen:
“Dede! Bir şey sormak istiyorum. Şey, yani… Sen daha sonra anneni aradın mı? Yani nüfus cüzdanının arkasındaki o yazıyı okuduktan sonra? ” O da canı sıkılmış bir vaziyette, kaşlarını çatarak, cevapladı:
Tamamını Oku
