Avuçlarımızı salladıkça dökülen, acının önünde diz çöküyor ayrılık. Görüntüleri yavaş yavaş siliniyor arkada kalanların… Bütün yolculuklar birbirine benziyor; birbirine değiyor yaralarımız. Toprağın ilmiyle kendine sarılan çiçekler gibiyiz. Rengini kederden alan, boynunu kedere büken. Dursak da dinmiyor, bileti sonsuz kere kesilmiş yolculuklarımız.
Avuçlarımızı salladıkça dökülen, acının önünde diz çöküyor ayrılık.
Görüntüleri yavaş yavaş siliniyor arkada kalanların…
Bütün yolculuklar birbirine benziyor;
birbirine değiyor yaralarımız.
Toprağın ilmiyle kendine sarılan çiçekler gibiyiz.
Rengini kederden alan, boynunu kedere büken.
Dursak da dinmiyor, bileti sonsuz kere kesilmiş yolculuklarımız.