Zehirli Sarmaşık Şiiri - Fahrettin Petriçli

Sevdan kalbimde zehirli bir sarmaşık
Buduyorum, yoluyorum, söküyorum
Susuz bırakıyorum ama nafile
Arsızca sarıyor her yanımı
Diyor ki sen ölmeden ölmem ben
Sevmesen yaşayamazdım
Kurur giderdim gönül bahçende.
İnkar etme boşuna, itiraf et
De ki
Hani bir çocuk saf ve temiz hisleriyle
Kollarını açarak “kocaman” der ya
İşte öyle kocaman seviyorum seni

Sevdan kalbimde saf çelikten pranga
Asılıyorum duvara kopmuyor zinciri
Balyoz vuruyorum banamısın demiyor
Eriteyim istiyorum gücüm yetmiyor
Diyor ki sen ölmeden çürümem ben
Sevmesen sökerdin duvardan
Çürür gider mazi olurdum
İnkar etme boşuna, itiraf et
De ki
Hani avaz avaz bağırırsın ya nefesin yettiğince
Ya da koşarsın umarsızca yıkılıncaya kadar
İşte öyle gönlüm yettiğince seviyorum seni

Sevdan gönlümde çizik bir taş plak
Eski nameler çalıyor dertli dertli
“Yeter Allahım çektiğim ah yeter
Bu ayrılık bana ölümden beter”
Kırıp parçalamak istiyorum
Duvara fırlatıyorum olmuyor
Üstünde tepiniyorum fayda vermiyor
Diyor ki sen ölmeden kırılmam ben
Sevmesen böyle dayanıklı olmazdım
Ufalanır toz olurdum
İnkar etme boşuna, itiraf et
De ki
Hani antik kentler vardır
Yıkılsa da her yanını otlar sarsa da
Mehtapta şahane manzarası vardır.
İşte beni güzel yapan mehtap sensin
Sen ışıdıkça üstümde nazlı nazlı
Çağlar ötesinden seslenirim herkese
Seviyorum, çok seviyorum, kocaman seviyorum