Zaman Şiiri - Sadık Güler

Gençlik geniş gelir,
hiç bitmeyecek sanırsın.
Ama zaman usul usul yürür
sen başka yerlere bakarken.
Fark edemezsin
kaç günün, kaç gülüşün,
senden sessizce koptuğunu.

Çocukluk bir fotoğraf kadar uzaklaşır,
gençlik senden hızlı kaçar.
Bir gün aynaya bakarsın;
yüzün aynı durur,
bakışların çok şey söylemeye başlar.
Işığın önce içeriden söner,
sonra dışarıdan fark edersin
o an çoktan geçmiş olur.

Kalabalıklara güvenme,
Bugün seni saranlar,
yarın tanımıyormuş gibi geçerler yanından.
En çok sessizlik vurur insana;
herkes çekilir bir anda,
sen çekilmek istemesen bile.

Unutulmak gürültüyle gelmez;
yavaş başlar, sessiz başlar.
Bir köşede durursun
rengi solmuş bir eşya gibi
kimsenin elinin değmediği.
Ve o an anlarsın
insanın kendinden uzak düşüşünün
ne kadar acı verdiğini.

Ve sonunda görürsün,
Tükenen zaman değil,
sensin.
Kimse vurmaz bu kadar derine,
kimse kırmaz bu kadar sessiz.
En büyük yara,
kendine yabancı kaldığın gündür.