Yüzyıllık Ölüm Şiiri - Ben Özge 2

mağara işçisi gibiyim, öyle ağır ki yüküm
sanki buzdan parmaklarımla
kor ağacından ömür topluyorum
gönlüm doygun belkilere
yüzüm yılgın keşkelerden
ölümümün yüzüncü yılında
saçlarımı kestim

rençper bir ağrı kazıyor şimdi
dünlerini çıkmazın
birazdan sağanak bir yağmur titrer avuçlarımda
boynu bükük başakları savurur yine
bir esmer yel
ekmek kavgasının kokusu siner
kavruk avuçlarıma

ayak izlerimle
kanaviçe gibi işlediğim bu yolu
simetriyi bozan bir motifle ekledim sonu
nasır tutmuş ayaklarım veda ederken soğuk raylara
ardı sıra geçen vagonlardan
bir çocuk el sallar unuttuklarıma

göçmen kuşların ve çizen gölgesi zamanı bağlasa da saçlarıma
nefesimi tuttuğum bu son uçurum
aklım başımdayken sevmeliydim seni
aklım beni terk etmeden gelmeliydin

şimdi ben
her sabah ezanında
bazen bir taş oyuğu
bazen bir ağaç kovuğunda
günü ayı yılı bilmem ilkel takvimim
mayalanmış bu acının sancısında
her günü asır sayarım
her gün ölümüm yüzüncü yılında