Yemin ve ateş Şiiri - Milad Hekimiazer

Yine bir kâbusla uyandım.
Zamanın kıyısında,
Ruhum paramparça.
Kendimi avutmaya çalıştım:
“Bu sadece bir rüya.”
Ama biliyorum,
Gerçekler, rüyalardan daha acımasız.
Ve ben, bu acıya alışmak zorundayım.

İnsan ne kadar çaresiz,
Ne kadar mecbur…
Acıyı kabullenmekten başka yol yok.
Ama bu çaba hiç bitmiyor.
Bir girdap gibi içine çekiyor.
Ve bitmeyecek.

Geriye ne kalır?
Özlem mi, yoksa bir avuç hatıra mı?
Gece gündüz akıldan çıkmayan düşünceler,
Kendini suçlamalar,
Pişmanlıklar…
Ve o hiç susmayan iç ses:
“Keşke…”

Belki de sonunda,
Hayatına dokunan insanlardan geriye,
Sadece bu kırık parçalar kalır.
Korkutucu değil mi?
Bir zamanlar mutluluğa taşan bağ,
Bir anda nefrete dönüşebilir.

Öyle bir nefret ki,
Bir saniye bile yan yana olmaya tahammül edemezsin.
Ve bir gün,
Hayatı bir başkasıyla paylaşmaya başladığımda,
Bir canavara dönüşeceğim.
Kendi ateşime yürüyen bir deli…

Ne yıkımlar getireceğim,
Ne kaoslar yaratacağım!
Yapmalıyım,
Çünkü yapmazsam
Fena halde yok olacağım.

Doğama aykırı bir sakinlik,
Beni de, yanımdakini de
Yavaş yavaş bir yok oluşa sürükleyecek.

Şimdi…
Bir sessizliğe ihtiyacım var.
Ama öyle bir sessizlik ki—
Bir köşeye çekilen yalnızlığın ötesinde,
Bir ölünün sessizliği kadar derin.

İnsan bazen
Hem rüyalarında,
Hem gerçeğinde
Aynı yükü taşır.
Ve bu yük,
Asla hafiflemeyecek.

Ama dinle—sana bir sır vereceğim:
Eğer bu yazılanlar eline geçerse,
Saklarsan beni,
Konuşmazsan,
Anlatmazsan,
O zaman bende kalır.

Ama eğer bu kelimeler dışarı taşarsa,
Bu sır bir başkasına ulaşırsa,
Kaçacak yerin kalmaz.
Kaçmak da yetmez, unutmak da.
Çünkü gölgeler seni bulur—
Kendinden önce.

Şimdi yak bu sayfayı.
Ama titreme.
Çünkü korkarsan,
O geri döner.
Her kelime ateşe karışsın,
Her harf küle dönsün.

Ama unutma:
Eğer bunu yapmazsan,
O burada kalacak.
Seninle nefes alacak.

Ve bir gün, gecenin en karanlık saatinde,
Kapında bir tıkırtı duyacaksın.
O tıkırtı benim adımı taşıyacak.
Rüyalarından doğan bir varlık,
Gerçeğini yok edecek.

Yemin ederim,
Eğer bu sayfa küle dönmezse—
Gece duyduğun her ses,
Her gölge,
Her nefes,
Seni tüketmek için var olacak.

Yak.
Yok et.
Unut.
Çünkü bu hikâyenin sonunda
Kimse hayatta kalmaz.

Milad Hekimiazer
Kayıt Tarihi : 24.1.2025 01:11:00