Yorgun Nöbetçi Şaiirler

şair,ne yazarsa içinde kalanları döküyordur,
ya öldürüyordur gideni satırlara
ya yazdıkça dönüyordur,en başa.
umutlarını çalanlara sitem ediyordur,
kırgınlıklarını üzüntülerini eritiyordur bir kalemin mavisiyle.
her gidenin yüklerini taşıyan emekçidir onlar,
yazdıkları her mısra,bağıra bağıra konuşuyordur içinden.
okunan her cümlede,okuyan bulur kendini.
mutlaka ya yol olur,ya mutluluk getirir hiç bilmediği insanlara.
suskun bağırırlar kimse duymaz,bütün gecelerin
yorgun nöbetçisi şairlerdir.
sessizliğe gömülmüş rüyalara dalmış kaç insanın tercümanlarıdır.
değeri olmayan ve yanlız sevgiye ve insanlara araladığı tüm kapıların dışarıda kalanı yine şairlerdir.
uslanmaz,ders almaz yinede sevenlerdir sınıfta kalanlar.
hep tek ayak üstü bırakılan huysuz,aksi görünümlü ama öyle olmayan ,
suskun suçsuzlardır onlar ...