Yeşil Liman Şiiri - Nurettin Utku Temizkan

Yazıma işlemiş olmalı bu ebedi esaret,
Ayaklarım ölüme koşar kim der sabret?
Yazım kış,mutluluğum hüzün,gündüzüm gece;
Keşke olsa bunlar kalemimden düşen son hece.

Sevdiğim denizde kaybolmuş bir tekneyim,
Pusulam çoktandır kayıp, şimdi ben neyim?
Kapılmışım akıntıya beni sürükler gittiği yere,
Kimse olamaz bana liman, olamaz ümit boş yere.

İçimde yankıları dinmedi o yaranın acı sesinin,
Hatıran ile dolmuş zihnim, işte bu senin eserin;
Nice zaman hice saydığım bu aklı kaybettim,
Yormuş hayat ruhumu ben sadece resmettim.

Ateşim oldun yaktın taa en derinden gönlümü,
Suyumdun aynı zamanda söndürdün ömrümü.
Gül ki açsın bahçeler, çehren güllerden mesul,
Korun olduğu yerde gül yoksun, sensiz ben yoksul.