Yarınıma Yabancı Olmayacak Gidişin

Gidişin değil, çaresizliğim acıtıyor canımı..
İç çekişmelerim, kursağımda bıraktığın heveslerim gibi çelişkisiz.
Son sözün, acılarımın başlamasına önsöz olabilecek kadar bağımlı.
İçim, artık yüreğime dar gelecek bir yangın yeri.

Gittin mi Sen?
Sahi, gidiyorum demek neydi?
Hiç öğretmedin.
Düşüncelerimin üzerine düşen o son sözün,
Katilin gitmeden önce maktulün sırtına bastığı son tetik gibi etkili.
Şimdi üzerine ihaneti giymiş korkuluk gibiyim,
Yalnız ve bir o kadar da sensiz.

Kirpiğimden parmaklarımla süzdüğüm damlanın adı el-veda.
Oysa ben en çok, parmakların avuç içlerimde süzülsün isterdim,
Bakışların gözlerime sinsin...
Sana benden başka gelen ne varsa, başladığı yerden bitsin isterdim.
Bilirsin...

Yarınıma yabancı olmayacak gidişin.
Bugünden daha hüzünlü olacak, yarınlarıma ısmarladığın el-veda.
Alışacağım şey yokluğun değil,
Kimliği belirsiz bir cesedin alışılmamış acılara sarılması olacak.
Aldırma sen, alınmalarıma...
Umursama!

Olacağı varmış demek ki buda geçer.
Hemde öyle bir geçer ki içimden:
Basar geçer,
Yakar geçer,
Yıkar, geçer,
Parçalar geçer...

Öyle bir geçer ki:
Öldürmez, yarım bırakır,
Ömrü bitmiş kalbimi bırakıp,
Geriye kalan ne varsa alıp geçer gidersin sen...