Yalnızlık Güncesi Şiiri - Tahir Öztürk

I.

İstasyondayım.
Biri geliyor biri gidiyor trenlerin.
Ne seni getiriyorlar bana ne de beni alıp götürüyorlar.
Bu arada tüm saatlerini öğrendim seferlerin.

II.

Sahilde ara sıra oturduğum bir yer var.
Sessiz ve sakin.
Geç saatlere kadar oturuyorum bazen.
Burada olsaydın beraber gelirdik.
Bilemiyorum belki de gelmezdik.
Yalnızlık mı sürüklüyor
Buraya adamı?
Bak işte bunu da öğrenmeliyim.
Unutmadan söylemeliyim ki martılar geceleri de uçuyor.

III.

Sensiz tadı yok çayların.
Aynı masada ama senin oturduğun sandalyede oturuyorum.
Niye hep buraya oturmak istediğini öğrendim.
Güneşin batışı çok güzel görünüyor.

IV.

Yürüyordum.
Bir yıldız seslendi bana.
Dertleşmek, konuşmak istiyormuş.
Neler anlattı neler tahmin edemezsin.
Anlatsam sana
İnanmaz, gülersin.
Hayıflandı sonra bir kaç arkadaşı gibi sonsuzluk içinde kayıp gidemediğine.

V.

İçimde bir sızı var bugün.
Hani hep şey derdik böyle olunca.
Yürekler yanıyor bir yerlerde, bir çocuk ağlıyor ya da.
Bilmiyorum öyle mi?
Yoksa bu sızı sensizlikten mi?

VI.

Eskiden saçlarını okşadığın bir çocuk seni sordu.
“Artık” dedim; “Ben okşayacağım saçlarını.
” Sevindi çocuk ben sevindim.
Ve şimdi ne zaman bir okul önüne düşse yolum
Saçları okşanacak ne çok çocuk olduğunu öğreniyorum.

VII.

Ve öğrendim insan ne yaparsa yapsın yalnızdır.
Ve yalnızlık,
Sevenlerinden ya da sevdiklerinden daha fazla yer kaplar yüreğinde.