Yalnızlık. Şiiri - Tuncay Aytaç

Yalnızlık düşüyor kollarıma gecenin bir yarısı.
Üşüyor kalbim can kırıklarımda.
Yutmuş boğazım bir hüzün lokmasını, yutkunamıyorum dar geliyor boğazım.
Zor geliyor kırılan parçalarımi toplamak,
Bir çuval ağzına sığdıramıyorum.
Omuzlarımda bir ağırlık, zaman geçtikçe kaldıramıyorum.
Ağır geliyor, ağır yaşadıklarıma bir mâna bulamıyorum.
Eledik unumuzu, astık eleğimizi desem,
Daha çok yapacak işimiz var deyip, hayatın içine hiç bir şeyi sığdıramıyorum.
Acıma kendine hey gafil, bu can bu beden de kaldıkça,
Duyguların içine bu canı sığdıramıyorum.
Güzelliğe müptelâ gözlerim, baharda yeniden doğup,
Hazanın hüznünü içime siğdıramıyorum.
Yorumsuz, sessiz duygusuz, olmuyor hayat işte,
O yüzden uykuyu geceye sığdıramıyorum.
Bir ceviz ağacı yaprakları yeşil, altında bir yaz uykusudur özlemim.
Ahh benim yorgun gözlerim, yeşilin öyküsünde
Dillenecek bilirim sözlerim.
Bir hayal kuracağım mevsimin yazında,
Derin bakışlı bir güzelin sevdası olacak çalan sazımda.
Hayali nurdan olacak, bembeyaz bir ışık ile,
Duracak gönül tahtında.
Hiç olmayacak bu güzel bilirim, hiç olmayacak ki benim bahtımda.
Düz ovada hayallerim donacak, hayalimde ki güzel olacak kelebek kanatları altında.
Tuncay Aytaç