Yalnızlığın Sesi Şiiri - Göktuğ Yıldırım

İçime bir özlem doldu istemsiz
Afalladım kendime baktım
İnsan daha önce elini tutamadığı
Boynuna sımsıkı sarılamadığı
Yüzünü bile görmediği birini nasıl özler
Umudu ile kedi yumağı misali
Oynayan bir çocuktum ben
Sen uzaktaydın oysa
Gözlerin ellerin uzaktaydı
Kaldırdım başımı
Yıldızların en parlağına ismini verdim
Ona sarıldım gece boyu
Onun ellerine uzandı elim sen gibi
Onu izledim gözlerini izler gibi
Çınladı kulaklarımda
Yorgun ve ürkütücü o ses
Çok garip değil mi
Aramızdaki mesafeler
Seni solumda hissettiğim an
Yok oluyordu sanki