Yalnızlığın Kendisi Sensin

Yalnızlığın Kendisi Sensin
Yalnızlığa terk edildim
Sensizliğin yüküyle eğildi boynum
Aşkın pınarında susuz bir yürek gibi
Sana dönmek için and içtim
Gözyaşlarım aktı bir nehir gibi
sessiz ama sonsuz
bir vakit ilkbaharda açan
güller gibiydi gelişin
Kokunla dirilen bir ömürdüm
Ben senin için
Ama sen gelmedin
Yıllar geçti
Ben bekledim
çaresizlikte değil,inatla
Toprağa düşen can suyu misali
Her damlamda yeşerdi umudum
Ne fırtına yıktı beni

Ne zaman soldurdu inancımı
Ben bekledim
Bir destan gibi
Adını kalbime kazıyarak
gelişine,bir de gidişine
Belki bir baharın sabahında
Gelirsin diye bekledim