Yakıcı Kimya Şiiri - Tunay Özer

ne zaman mehtaplı bir gece düşünsem
gecede turunç kokularına asılı acılı mendil
içimde bir vazo dağılır, yakıcı kimya,
çarpan etkisiyle büyür mesafeler
çocukluğumun gök terası balkonunda
uçsuz bucaksız kır denizinin körfezinde
bir duyarlık teması gergeflenir
mısralarda titreyen ibibik kuşları ve
solgun akşamlardan melal imbikleyen kadınlar
kalbini yemektelerdi bir yanda
eğnimizden taşardı göynümüz
her balkon bir mavera büyütürdü kendine