Unutmanın Sessiz Gücü

Eskiden sanırdım ki…
Her şeyi öğrenirsem, her şeyi hatırlarsam;
dağınık olan içim toparlanır, yaralarım iyileşir.
Zannettim ki gerçeklerle yüzleşmek, bana huzuru getirir.
Yanılmışım.

Meğer ne varsa içimde, unuttukça dayanabiliyormuşum.
Meğer bazı şeyleri bilmemek, hayatta kalmanın sessiz bir yoluymuş
Bana mutluluğu getireceğini sandığım hakikat,
meğer içimdeki son ışığı da söndürecekmiş.

Şimdi geriye sadece yorgunluk kaldı.
Ne geçmişe dönebiliyorum, ne geleceğe yürüyebiliyorum.
Meğerse her şeyi bilmek değil, bazen bilmiyormuş gibi yaşamak gerekiyormuş.
Ben, en çok bunu geç öğrendim.