Toprağın Sessizliği Şiiri - Rüstem Badıl ...

Bir ağaç gibi durdum,
köküm geçmişte,
gövdem bugünde,
dalım, uzak bir yarına uzanır gibi...

Ne bir kazanç için doğdum
ne de alkış için soluyorum havayı.
Yaşamak, bazen
bir ekin tarlasında yürümektir sabahın sessizliğinde.

Çocuklar ağlar,
kadınlar susar,
erkekler yorulur.
Ve ben, hepsini gören bir göz gibiyim yalnızca.

Bir çiftçinin alnındaki terde gizlidir,
ve bir annenin dizinde
kırılan bir oyuncağın sesidir vicdan.

Sorular büyür içimde:
"İyi bir insan olmak nedir?"
Yalnız kalınca
bazı cevaplar rüzgâr altındadır.

Ben barışı seçtim.
Ne öfkeyle ne hırsla suladım ruhumu.
Sadece usulca yürüdüm
yağmurun altında,
ve dua ettim;
bir gün herkesin
kendi iç sessizliğine kavuşması için.

Bir taşın üstünde otururken,
göğe baktım:
ne yargı vardı orada,
ne de kibir.
Sadece yıldızlar…
ve geceyi örten
bir sonsuzluk kadar sessiz bir anlayış.

Kalbim bazen
bir harman yerinde dönen rüzgâr gibi,
kimi zaman savrulur
kimi zaman dinlenir.
Ama her defasında
bir parça daha insan olurum,
bir parça daha toprak gibi...

Çünkü yaşamak,
bir gün kendi gölgende dinlenebilmektir;
ve ölmek
dünyaya yük olmadan
bir ağacın dibine karışmaktır sessizce.