Taş Uykusu Şiiri - Poyraz Özbey

Bir dağın göğsünde unutulmuş rüya,
Ses vermeyen bir nehir gibi uyuyor.
Rüzgâr, eski bir şarkının külü,
Ağaçlardan dökülen mısraları topluyor.

Yollar, ezberini kaybetmiş bir pusula,
Gidenin geri dönmediği taş uykusu.
Kim bilir hangi çağın yorgunluğunda
Düştü bu kente ağıt gibi suskunluk?

Bir kuş konar çatlamış toprağa,
Kanatlarında kararmış bir bahar.
Ve biz, gölgemizi omuzlayarak
Bizi beklemeyen yarınlara varırız.