Tanışma Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Sesini ilk duyduğumda
içime bir ılık hava doldu…
Sanki uzun bir kış uykusundan
baharla uyandırıldım.
bir meltem gibi geçtin içimden,
duru, serin ve huzurlu.

Seni ilk gördüğümde
sanki seni yıllardır tanıyormuşum gibi…
yarım kalan bir hikâyeydin
çok önceden benim için yazılmış.
Gözlerin, daha önce bakmadığım
ama hep aradığım bir yer gibiydi.
zaman büküldü sanki.
Senin yüzünde
hiç yaşamadığım ama hep özlediğim bir hayat vardı.
Daha önce karşılaşmamış olamazdık…
eski bir şiirin içinde kaybolduğum
o tek mısraydı varlığın

Ve sana ilk dokunduğumda —
dünya bir anlığına durdu,
zaman suskunlaştı
Tenin, kendi bedenim gibi tanıdık…
bir yuvaydın. evren bir nefes verdi,
gökyüzü bir anlığına durdu.
Parmak uçlarımda bir yıldız kıvılcımı,
avuçlarımda
seninle bütünlenen benliğim vardı.
Bedenin ten değil,
bir aidiyetti.
Bir kapı…
kendi evime açılan.
Ama asıl büyü,
sana ilk defa “hissettiğimde” başladı.
İçine çektiğim hava bile
seninle başkalaştı.
Kelimeler yetmedi;

Ve sonra…
sana bakarken sadece gözlerinle değil,
bütün varlığımla gördüm seni.
Gözlerin, geçmiş hayatlardan kalma
bir çağrı gibiydi içime.
varlığınla dokundun bana…
Sanki kalbimin uzun zamandır
yerini unuttuğu nabzı
senin gelişinle yeniden atmaya başladı.

Adını bilmeden sevdim seni.
Çünkü sesinden önce gelen
bir tanıdıklık vardı ruhunda
Bir şehrin sessizliğinde yankılanan
bir çocukluk ezgisi gibi…
Unutulmuş, ama asla silinmemiş.
Bir bulut,
yıllar önce susuz kalmış bir toprağa
nasıl düşerse
öyle düştün içime.
Sanki sen yoktun,
ben vardım
Dün, bugün, yarın birbirine karıştı.
Senle ben değil de,
“biz” varmışız hep…
Gizlice beklemiş içimde,
İki zaman yolcusu gibi,
farklı rüyalardan uyanıp
aynı hayale düşmek gibiydi seni hissetmek.
bir evrenin bir diğerine kavuşmasıydı.
Ve o çağrıda kendimi buldum.
sanki unuttuğum bir şarkının
en tanıdık ezgisi…
Bir bahar sabahı gibiydin;
toprağın çatlamış kalbine dokunan ilk damla,

Bir sonsuzluğun
kendi yansımasında huzur bulmasıydı.
Sen bana gelmedin,
ben sana çağrıldım.