Günler
Hüznü yüklenip
Ağır prangalar gibi
Sancıyı taşıyarak
Uçsuz bucaksız gökyüzünün altında
Bizlere
Dev parmaklarıyle
Gelecek
getirdiler.
Günler
Ayrı düşmeyi sevdiğimizden
Sevdiğimiz çocuğumuza dokunamamayı
Açık sarflarla mektuplar göndermeyi
Öğrettiler.
Günler
Tanık oldular ölümlere
Gördüler vurulup öleni
Öldüreni
Hayatla taşınan ölümü
Ölümle başlayan dirimi.
Günler
Oldular en büyük lokomotif
Acımayı öğrenmeyen tarihe.
Kayıt Tarihi : 16.3.2016 10:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!