Sükûtun Kıyısında Şiiri - Serpil Koçar

Sükûtun Kıyısında

Gecenin en sessiz yerinden
Bir gölge düşüyor yüreğime
Ne konuşacak gücüm var
Ne susacak bir yer bırakmış kader bana
İçimde ağır ağır yürüyen bir sızı
Adını söyleyince bile ürperir yüreğim
Solgun bir gül gibi titriyor avuçlarımda

Sustum…
Çünkü kelimelerim yoruldu bende
Ben kelimelerden önce sustum
Düşlerimin kapısını kapattım
Kimse bilmedi
Gözlerimde gezinen o ince yağmuru
Kimse görmedi
İçime vuran çığlığın kırılmış sesini duymadılar.

Sustum…
Bir rüzgârın esen yeline bırakır gibi
Bütün yükümü geceye emanet ettim
Kalbim artık fısıltıyla atıyor,bozuk bir saat gibi
Karanlığa dokunan ince bir mum ışığı gibi
Yanmaktan çok sönmemek için direniyor.

Sustum…
Çünkü anlatacaklarım
Bir insanın taşıyabileceğinden daha derin
Biliyorum
Kırgınlığımın adresi çoktan değişti
Ama acısı
Hâlâ aynı sokaktan geçiyor içimde
Her adımı srılsıklam ıslak

Sustum…
Belki bir gün
Biri sesimdeki hüznü duyar diye
Belki bir gün
Yüreğimin karanlığına bir pencere aralar diye
Belki bir gün
Gülmeyi unutan bu gözler bel ki
Tek bir bakışla yeniden hatırlar diye

Sustum…
Çünkü sustuğum yerde
Senin adını duyuyorum en çok
İşte o ses
Ne gitmeme izin veriyor
Ne de kalmama…