Sordurtuyorsun Şiiri - Serdar Kaan Öztürk

İçime dolan bu kin, nefret
En büyük ve en zor kabullenişler
Büyüdükçe büyüyor
Tamamlasa da dilim dudaklarımdaki tüm gerçekleri
Asla ikna olmayan bir başıboş kalbim
Yüz yüze bakamayacak kadar korkak
Fakat uğruna yaşayacak kadar cesur
Bu düşünce kavanozunda kendini sordurtur

Zamansız zamansız ve belki de her dakikanın ardında
En ucu kısır soruları sordurtuyorsun
Biliyorum bütün olacaklar, kader,
Karanlıkta korkmuş bir çocuğun battaniyesine sarılmasına denk
En zor günlerimde bir endişen benim için
Kalbimde güya adı anılmayan sen
Kafamı koyduğumda, içi öfkeyle dövülmüş yastıkta
Bana sordurtuyorsun
Ne için, neden, ne hakla?