Sönerken İnsanlık Şiiri - Özgür Köktürk

Umuda yol alır çaresizlik
Yabancı yağmurların göğünde
Mülteci çocuk bakışı kalır
Şaşkın
Yorgun
Bıkkın...

Kimi gün isyan olur açlık
Kimi gün umarsız tevekkül
Dini, dili, ırkı yok bu karanlığın
Aşkı, nefreti, sorgusu yok...

Kim bilir hangi kıyıya vuracak cesedi
Hangi gazeteci görecek körpecik bedenlerini
Yalancı yıldızlara dönerken pusula
Ağlayan timsahların gözbebeklerinde dönüyor dünya...

Kör kuyular kuytusundadır artık vicdan
Ruhlar satılırken masa başlarında
Bir imzanın bedeli, binlerce can
Sıkılan bir ele düşen koskoca vatan
Toprak, toprak değil artık
Deniz, deniz değil
Ne ana şefkati var yurdun
Ne de gelecek kaygısı masum çocukluğun...

Kâğıda çizmek kolaydır haritayı
Bayrakları boyamak yeşile turuncuya
İnsan kalabilmekti oysa erdem
Bebekleri sürgün etmemekti geleceğinden...

Dünya dönüyor
Heyhat!
İnsanlık sönüyor...