Son Mektup Şiiri - Tuna Belpınar

‌Son Mektup

Semâya bakan gözlerinden
İki damla yaş düştü dizlerine
Her seferinde içine attığı
Bu sefer sığmamıştı teraziye
Soluyamadığı nefeslerin yerini
Yanan çöplüğün is'i almıştı çoktan
Boynuna doladığı bu soğuk iple
Hayallerini asalı epey olmuştu aslında
Koca dünyaya sığmayan o aciz bedeni
İki metre kefenle karışmıştı toprağa
Masada yarım kalan mektubun
Sitem dolu son sözleriydi belki de
Yaşanabilecekken yaşayamadıkları
Hep arkasından esen rüzgarın
Bir gün karşısında kalacağı
Hayatını bağladığı halatların
Hiç beklenmedik yerinden kopacağını
Koşarak geçtiği sokaklardan
Parçalanmış dizleri üstünde döneceğini
Bir zamanlar umut dolu gözlerinin
Şimdilerde nefretle köreleceğini
Anlamadı ,anlıyamıyacaktı
Zaten bir önemi de kalmamıştı...